Smutki tajemnicze

W zasmuceniu...

W zasmuceniu swym nieoczekiwanym patrzę w deszcz i oczy mnie bolą. Tylko oczy - nie tam żadne serce, czy dusza (tej nie mam).
Okno otworzyłem, by światu do dziupli wejście zrobić, ale tylko zapach deszczu mokry się wśliznął i owionął mnie smutkiem tajemniczym.
Nie lubię smutków tajemniczych, bo ból niosą a diagnozy choroby postawić się nie da.
Boli, doskwiera, a gdzie? Nie wiadomo i wydrapać nie można, i zedrzeć nie można, jak strupa, jak naskórka złuszczonego starością.

Smutek tajemniczy, bo deszcz pluszcze i przez okno otwarte smutki mokre napływają zapachem deszczu majowego, i w przestrzeń zadymioną mgłą wpatruję się bolącymi oczyma, bo przecież nie sercem ani duszą nawet (tej nie mam).
Myśl mnie dopada nagła, a może pamięć przeczytana, że świat się rodzi co chwilę nowy i niepowtarzalny w czyjeś głowie, i nie wiem, czy to myśl smutna, czy radosna, czy tylko tajemnicza.

A to tylko pewnie pozory i iluzje, jak to w deszczu...